Nopalxochia ackermannii
Nopalxochia ackermannii (ook bekend als Epiphyllum ackermannii of de Ackermann's Orchidee Cactus) is een soort epifytische cactus die afkomstig is uit de tropische bossen van Midden-Amerika. Deze planten worden zeer gewaardeerd om hun grote, felgekleurde bloemen, die 's nachts bloeien en bekend staan om hun verbluffende schoonheid. Het geslacht Epiphyllum behoort tot de familie Cactaceae en omvat diverse epifytische cactussen, die worden onderscheiden door hun groeigewoonten en unieke bloemkenmerken.
Historisch gezien hebben Epiphyllum ackermannii en andere epifytische cactussen een belangrijke rol gespeeld in de tuinbouw en de handel in sierplanten. Ze zijn uitgebreid gekweekt en gehybridiseerd om een breed scala aan bloemkleuren en -vormen te produceren, gericht op plantenliefhebbers en verzamelaars wereldwijd.
De oorsprong van de kleurrijke hybriden die we epicacti noemen, afkomstig van zes primaire bigenerische hybriden aan het begin van de negentiende eeuw, is in detail beschreven in 1962. Veel gerapporteerde afstammingslijnen zijn echter tegenstrijdig of speculatief, en er is hier volop ruimte voor experimenteel werk in het opnieuw maken van de oorspronkelijke kruisingen. Verreweg de meest voorkomende van de epicacti in Europese collecties is wat gewoonlijk wordt aangeduid als Epiphyllum ackermannii. Deze is krachtig, winterhard, bloeit rijkelijk en is bijna onverwoestbaar, wat verklaart waarom hij de grillen van mode en andere gevaren tijdens een lange domesticatie heeft overleefd. De herontdekking van de ware wilde ackermanni, nu geclassificeerd als een soort van Nopalxochia, bracht aan het licht dat onze robuuste veteraan helemaal niet tot dezelfde taxon behoort.
Nopalxochia ackermannii mist de eigenschappen van taaiheid en winterhardheid die nodig zijn voor een succesvolle tuinplant. Om ongewenste naamswijzigingen te voorkomen, lijkt het toegestaan om de naam ‘Ackermannii’ te behouden als een cultivarnaam voor de lang bestaande favoriet, die voorlopig is geclassificeerd als een nothomorf van x Heliochia vandesii—dat wil zeggen een nakomeling van Heliocereus speciosus x Nopalxochia phyllanthoides.
De bepantsering varieert ook van bijna ongewapend tot stijf beborsteld, hoewel deze nooit zo sterk is bewapend als bij Heliocereus speciosus. De bloemen zijn heel uniform: allemaal oranjerood, zonder de staalblauwe gloed van H. speciosus, al is bekend dat deze weer verschijnt in latere generaties. Net als veel cactusbeginners behouden deze een zekere mate van vruchtbaarheid en produceren ze wat functioneel stuifmeel en zetten af en toe vrucht.
De algemene gelijkenis van deze zaailingen met ‘Ackermanni’, ‘Ignescens, Lateritius’ en aanverwanten is naar mijn mening voldoende bewijs voor de afstamming hiervan, hoewel latere terugkruisingen met een van beide ouders niet voor sommige kunnen worden uitgesloten. Wat ‘Ackermannii’ zelf betreft, lijkt het verhaal als volgt in elkaar te passen. De eerste x Heliochia, de fundamenten van de moderne epicacti, ontstonden minstens zo vroeg als 1824, zo’n 15 jaar vóór de introductie van Epiphyllum crenatum. Nopalxochia ackermannii arriveerde in 1829. Tijdens de tweede helft van de negentiende eeuw, toen cactussen plaatsmaakten voor varens, palmen, orchideeën en andere modieuze favorieten, overleefden alleen de taaiste—waaronder ‘Ackermannii’—terwijl de gelijkende maar zwakkere Nopalxochia ackermannii snel van het toneel verdween, maar niet voordat het label was verwisseld met dat van de indringer. Het verdringen van een kwetsbare soort door een robuuste hybride is een veelvoorkomend fenomeen in de tuinbouw, niet minder dan het wisselen van labels.
